Niskocenne składniki majątku w ewidencji księgowej

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

Od początku 2018 r. podatkowym odpisom amortyzacyjnym podlegają te składniki majątku, których wartość początkowa przekracza 10 tys. zł. Zmiana ta miała zachęcić przedsiębiorców do zwiększania wydatków inwestycyjnych.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy o rachunkowości (dalej: uor) środki trwałe to, co do zasady, rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności:

a) nieruchomości – w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki,

b) maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,

c) ulepszenia w obcych środkach trwałych,

d) inwentarz żywy.

Kiedy będziemy mieć do czynienia z niskocennymi składnikami majątku? Ustawa o rachunkowości nie określa maksymalnej wartości środka trwałego, który możemy uznać za niskocenny. Tym sposobem pozostawia jednostce swobodę określania poziomu tej granicy. W praktyce jednostki najczęściej przyjmują za wartość graniczną kwotę określoną w przepisach prawa podatkowego. Jednak to rozwiązanie należy traktować jako uproszczenie. Odnosząc się do przepisów samej ustawy o rachunkowości jednostki mogą przyjąć granicę kwotową z przepisów podatkowych, pod warunkiem, że nie zniekształca to prezentowanej w sprawozdaniu sytuacji finansowej, majątkowej i wyniku finansowego. Warto jednak dodać, że jednostka ma obowiązek ująć w polityce rachunkowości przyjęte wartości maksymalne dla niskocennych środków trwałych.

...